Dekadente

Madalas naming daanin sa inom ang mga bagay-bagay noon/ lowcostresorts.net

Doon sa grupo namin noong tinatawag kong recent college friends, tatlo na lang kaming nasa Pilipinas. Apat, kung isasali ang isang bumalik matapos ang ilang taong taong paglalagi sa abroad. Magbabarkada kami. Katagalan, naging magkakaibigan.

 

Simple lang ang gimik namin noon – wala kaming org pero meron kaming tambayan at meron kaming tambay hours. Nagkukwentuhan kami roon sa kiosk, nag-aalaskahan at nagpapalitan ng mga reklamo sa teachers. Umiinom kami ng Coke, binili kay Manang. Di kumikita  si Manang sa amin, kung tutuusin. Minsan, halos apat na oras kaming tumambay, wala pang tigsa-sampong piso ang nagastos namin.

 

Sa tambayang iyon din ang aming base pag frantic ang aming mga buhay dahil sa dami ng mga babasahing ixi-xerox. Minsan-minsan, nagkukunwari kaming nagbabasa roon, pag hindi masyadong marami ang mga estudyanteng nakatambay. Siyanga pala, panahon pa ito noong ang mga tambayan ay hindi pa nakakumpol sa iisang lugar kundi spread-out sa iba’t ibang parte ng kampus.

 

Hindi lang kami maiingay sa tambayan, hagalpakan kami lagi ng tawa at madalas masutsutan ng mga tao sa  mga katabing teritoryo.  Ang mga kapitbahay naming grupo, mga rehistradong organisasyon sa kampus, maliban sa isa – ‘yong grupo ng mga coño na taga-Eng’g. Hindi kami sinusutsutan ng mga coňo, tinitignan lang kaming parang sinasabing, “People, mind your manners.”  Wala kami noon, haha.

 

Pito kami sa grupo, katagalan ay naging siyam – pitong babae at dalawang naligaw o nautong lalaki. Lima sa girls ay malalaki, apat doon ay kaytatangkad. Sa apat na P.E.ng required, tatlo sa kinuha nila ay swimming. Kaya hayon,well-built ang mga aleng ito. Pakiramdam ko noon, di lang barkada ang nakuha ko – bodyguards na rin. At totoo yon, pag naglalakad kami noon sa kampus ng sabay-sabay, walang nangangahas tumalo sa amin. Subukan lang nila, haha.

 

Iyong isang lalaki roon sa barkada, nerdy, masipag sa assignments (alam lagi kung ilang chapters ang covered per meeting at kung kelan ang deadlines ng submissions) at madaldal. Para laging may discourse pag kausap mo ito. Iyong isa naman, pogi, maganda ang dibdib, ex-PMAer at university scholar. Dahil sa mga nabanggit na dahilan, siya ang appointed na taga-bili namin ng napkin pag nag-o-overnight.

 

Iyong isa sa matatangkad, reyna ng hirit. European Language ang kurso ng aleng ito at dapat sana ay mayroon siyang finesse, pero wala. Sa isang exclusive school sa Katipunan Avenue rin ‘ata siya nag – elementary at high school, pero hindi mo halos mapapansin sa mga palengkera nyang hirit. Ang mabenta nyang punchline sa amin noon, “If there is a God, ha?” Wala sa itsura ng aleng ito ang magsi-seryoso sa Philosophy, bumabaligtad ang mga sikmura namin sa katatawa.

 

Iyong isa naman, reyna ng lahat ng gimik at kalokohan. Heredera sa kanilang probinsya ang aleng ito, laki sa Tate at may sariling owtong malaki. Promotor sya sa grupo ng bilyar, bowling, inuman at pagpunta sa mga kwestyunableng lugar.  Ang parating linya ng aleng ito, “Hwag na lang tayong pumasok, labas na lang tayo.” May mga panahong nakukumbinsi nya kami – kami ay mahihina.

 

Sya rin ang madalas magpahamak sa amin noon. Pag naging kaklase mo sya sa isang subject, garantisado ang kahihiyang daranasin mo – late sya laging pumasok, walang dalang ballpen at yellow pad at, kailangang mo syang pakopyahin pag may quiz o exam. Pero, iginagalang namin ang barkada naming ito. Una, dahil siya ang pinakamaganda sa barkada. Ikalawa, malaki ang kanyang allowance. Ikatlo, sa grupo, siya lamang ang may mga manliligaw na may sinasabi  –  doktor, abogado at engineers ang bumubuntot-buntot sa kanya lagi noon.

 

Ang isa pang matingkad sa grupo namin, iyong pinakamaliit at pinakamayaman. Nagtatrabaho na ang aleng ito sa business ng pamilya nila noong makabarkada namin. Masipag ang batang ito, disiplinado at alas-kwatro ng umaga kung gumising.  Madalas kami noong naghahanap ng excuse para makapag-overnight sa maganda nilang bahay at nang maipagluto nya kami ng to-die-for nyang carbonara. Isa pa, ang dala nitong owto sa school ay pag hindi Chedeng, Volvo.  Isinasakay nya ang mga kabarkada nyang bagay lang namang maglakad sa kampus o sumakay ng dyip, haha.

 

Kasya kaming lahat sa owto nya. Iyong apat doon sa barkada, parang mga kabayong nakawala sa kwadra sa tuwing magiging pasahero – binubuksan palagi ang bubong ng magarang sasakyan at kumakaway sa mga taong nadaraanan. Bago kami isakay ni barkadang mayaman, tinatanong nya muna kung saan kami. Maski sa building lang ng Law o sa Econ ang punta namin, ang sagot namin, Fairview o kaya, Paraňaque. Ang ending namin parati, kakain kami ng lunch ng sabay-sabay sa Beach House, ‘yong barbeque-han sa likod ng Main Lib.

 

Kung si heredera ang pinakamaganda sa grupo, itong si maliit ang pinakamaganda ang personality sa aming lahat. Hindi namin maubos-maisip kung bakit bumarkada sa amin ang aleng ito gayong sya ay mapino, poised at itsurang kagalang-galang. Ang isa pa nyang set ng friends ay ‘yong mga rich kids sa kampus – mga taong pinagpala rin sa buhay at tila mga hindi nagpapawis. Ang tanging nabuong konklusyon ng barkada, bukod sa ang kabarkada naming ito ay matalino, siya ay may taste, haha.

 

Tatlo lang sa grupo naming iyon ang hindi Math flunkers – ‘yong dalawang lalaki at isa sa girls, yong isa pang hindi matangkad. Mga confessed Math repeaters kami,  nagsipag-ulit na ng Math 17, nag-ulit pa ng Calculus – talagang mga gifted. Ang pinaka-alaskado ro’n, yong isa sa matatangkad – best in Math kasi siya sa lungsod nila noong high school, haha. Madalas naming usapan noon – kailan kaya kami lalaya mula sa Math Building?

 

Tatlo lang kami roong mahihilig magbasa. Pag nakikita ng ibang barkadang sapin-sapin ang mga librong dala namin galing sa library, naglalabas sila ng lighter.  At totoo nilang sinisindihan ang gilid ng mga hiram na aklat. Pag gano’n, kagulo kami lagi sa tambayan.

 

Sa isang subject, STS (Science, Technology and Society) sama-sama together kami. Isa lang ang di kasali – si nerdy – kasi,  natapos nya na ang subject.  Isang hilera kami ng makukulit at maiingay sa subject na ‘yon. Sa auditorium ang venue ng STS class, ang isang klase nito ay binubuo ng humigit-kumulang 200 na estudyante.

 

Parang palengke lagi noon sa STS pag wala pa ang aming teacher, si Dr. ___   – may nagbabasa ng dyaryo, may gumagawa ng assignments sa ibang subjects at may nagpa-file ng kuko.  At siyempre, sa ganoong milieu, nagta-thrive ang barkada.  Dalawang beses lang namang napalabas sa klase ang grupo namin, haha.

 

Bukod sa tambak ang readings, mahirap para sa amin ang exam sa STS. Ang style pa ro’n, multiple choice na choose the best answer. Nangangamote kami – parang best answer naman lahat ang pagpipilian? Noong fourth exam na, may tip sa amin si reyna ng gimik – ang best answer daw ay ‘yong kumplikado ang formulation, ‘yong parang mahirap maintindihan. Sinubukan namin at anak ng putakte, parang tama sya – nagsipagtaasan ang exam scores namin! Ba’t noon lang nya sinabi?

 

Pagkakatapos ng exam sa STS, ritwal na namin ang sama-samang uminom ng tig-iisang bote ng beer. Bawal na noon ang mag-inom sa kampus (maliban kapag Fair) dahil sa dami ng frat wars at expectedly, bawal nang  magtinda ng alak sa loob. Pero tumutubo yata ang underground economy maski saan, kaya hayon – nakaka-source kami ng beer sa black market, haha…  Patalilis kaming magpo-procure ng beer saka pupunta sa may Oval. Iyon yata ang pinakamasaya naming moments bilang barkada. Doon sa gitna ng mga talahib sa Oval – habang umiinom – isinisigaw at ipinapagpag namin ang mga inis at galit namin sa buhay-estudyante.

 

Dahil nga kami ay mga magkaka-ututang dila, pinagplanuhan na namin ang future kung saan sama-sama pa rin kaming lahat at walang iwanan. Doon din sa kiosk nabuo ang balak. Kukuha kami ng bahay pagka-graduate – isang apartment– at doon kami lahat titira. Magkakaroon kami ng hatian sa mga gawaing-bahay. Ang natatandaan ko ay nag-volunteer ako sa pagtatapon ng basura at paglilinis ng banyo.

 

Ang engrandeng plano nga pala, magtatayo kami ng business – women and children trafficking, haha. Sigurado itong may kita, este, lucrative, at disenteng-disente.  Maraming beses naming pinag-usapan itong imbi at buhong naming plano at sa bawat pag-uusap,  pinipino namin ang mga detalye. Tiwala kaming maisasakatuparan at magtatagumpay ang aming mga balakin  sa kadahilanang kasali si reyna ng gimik  –  ang dalubhasa sa kagagahan at prinsesa ng underworld.

 

Hindi kaming magka-kabarkada sabay-sabay gumradweyt – may mga nauna at may mga nahuli. Ganoon pa man, madalas pa rin kami noong magkita-kita matapos magkahiwa-hiwalay – tatlo hanggang apat na beses sa isang taon. Kadalasan, para uminom pa rin. Si reyna ng gimik pa rin ang nangunguna-nguna – sa gay bars nya kami madalas dinadala. Ang style namin, pag sa Chico’s o sa Adonis kami pupunta, sa parking ng Church Ministry sa malapit kami lagi pumaparada. Siyempre, kailangang itago ang ebidensya ng konting basbas, bago magkasala ang aming mga mata, haha.

 

Apat sa barkada ay mahihilig mag-against the wall at pole dancing/ year2008-2009.student-direct.co.uk

 

Nitong mga huling taon, isang beses isang taon na lang kami magkita-kita. Si reyna ng hirit, nakapagtrabaho at nakapag-asawa na sa Geneva at doon na naka-base. Si reyna ng gimik, sa Land of the Down Under naman. Parehong Pinoy at parehong may pagka-pormal ang mga lalaking nakatuluyan ng dalawang makukulit. Pero, sport naman ang mga mister nila, sumasama rin sa gay bars at gimikan pag kami’y nagre-reunion. Iyong isa pang matangkad, sa Singapore naman naka-base.

 

Si Nerd, naging Fullbright scholar. Bago at pagkatapos noon, naging iskolar din siya ng dalawa pang prestigious institutions. Anupa’t pitong taon na kaming magkakahiwalay, nag-aaral pa rin ang taong ito. Talong beses lang yata siya nakadalo sa reunions ng barkada. Kamakailan, bumalik siya ng Pilipinas para dito magturo.

 

Iyong iba pang miyembro ng barkada, hindi ko na muna ikukwento. Basta, ang summa total, mas marami ang mga nakapag-asawa na at ang mga naka-base sa abroad. Tatlo kaming naiwan rito – isa ay sa Cavite na nakatira at ang isa naman ay sa Laguna. Tamad kaming magkita-kita kung kami-kami lang.  Mahirap din pating i-approximate ng tatlong tao ang kalokohan at ingay ng siyam o pito. Isa pa’y siguro,  nahihiya kaming tanggaping sa isang banda’t kahit paano, tamed na kami. E, doon sa barkada, ang aming pirming declaration, “Ganito na lang tayo palagi, dekadente forever!”  🙂